آئین مستان

امشب چراغ محفل ما اشك ديده است / دردى كه دل به خون جگر پرورديده است

از چشمه سار سينه سوزان جدا شده / اشكى كه در حريم ولايت چكيده است

امشب كه ذره ذره عالم به غم نشست / خورشيد علم در دل خاك آرميده است

دردا كه در حجاب لحد ناپديد شد / ماهى كه جلوه‏هاى خدا را بديده است

تاريخ در حمايت قرآن پس از على / مظلوم‏تر ز حضرت صادق نديده است

منصور دل نداشت كه بر حال او نسوخت / سوزان بر او چو خاطر هر آفريده است

او جان عالم است كه از جور دشمنان / جانش ز غم فسرده و بر لب رسيده است

روح نماز گرم نماز و ز زير پاش / سجاده‏ ى نماز عدويش كشيده است

شاعر: سيد رضا مويد

کوچه های مدینه دوباره یک غریب دیده / یکی رو پای برهنه روی خاکها کشیده

دوباره عمامه از سر یه مظلوم افتاده / کوچه این منظره رو یه بار دیگه هم دیده

تو همه عالم و آدم انگاری فقط خدا / غریبی رو برا اهل این کوچه آفریده

شبونه سجاده رو هم از زیر پاش کشیدن / اینقدر غریبی رو کسی تو دنیا ندیده

یه بار دیگه به آشیونه ای آتیش زدن / طعم سوختن و دوباره دَرِ کوچه شنیده

کجاست اون خونه ای که مردم همه آتیش زدن / کجاست اون بانوی غم دیده و قامت خمیده

صدای ناله می یاد یکی میگه وای مادرم / زیر دست و پای گل به خاك و خونها تپیده

هر کسی تو مدینه جون بده با غربت و غم / می بینه یه قد کمون لحظه ی آخر رسیده

ای زهر چه کردی با قلب و دل امام صادق / زین داغ بعالم خون شد دل هر شیعه ی عاشق

ای وای ، از ظلم ستمگر گردیده عزادار / مولای غریب موسی بن جعفر

مظلوم مظلوم یا امام صادق / مسموم مسموم یا امام صادق

او بود و غریب و جان و دل او ز غم فسردند / او را ز خانه با پا و سر برهنه بردند

دردا ، آن دشمن نامرد بر حال امام خنده می کرد

تا بود بعالم قلبش ز زمانه بود خسته / می سوخت بیاد  آن سینه و پهلوی شکسته

می سوخت بیاد  درد علی و درد زمانه / می سوخت بیاد  آن آتش و آن حمله به خانه

 دردا ، از کینه نامرد مولا ، راحت شد از این درد

شاعر:ابراهیم قانع

تنها نشد ز زهر ستم آب پیکرت / یک عمر ریخت آتش اندوه بر سرت

هر روز بود روز تو از دود آه ، شب / هر لحظه ریخت خون دل از دیده ی ترت

آنشب که شعله گشت ز کاشانه ات بلند / یاد آمد از شکستن پهلوی مادرت

بردند دست بسته ترا چون علی  / ولی سیلی نخورد پشت در خانه همسرت

خصمت نگاه داشت سه ساعت به روی پا / دیگر نبود بسته دو بازوی خواهرت

بودند اهل بیت تو بعد از تو بس عزیز / سیلی نزد کسی به گل روی دخترت

تیغ ستم سه بار به رویت کشیده شد / دیگر نخورد چوب به لبهای اطهرت

این غم مرا کشد که به شهر مدینه نیست / جز بوسه ی نسیم به قبر مطهرت

غربت نگر که پشت در بسته ی بقیع / صورت نهد به دامن دیوار زائرت

در حیرتم چگونه کفن شد جنازه ات / چیزی نمانده بود ز اندام لاغرت

در آن ساعت که با پاي برهنه پیاده پشت مرکب می دویدم

بیاد راه شام و عمه خود ز دیده خون دلها می چکیدم

*******************

شبانه دشمنانم چون رسیدند غریبی ام چو در کاشانه دیدند

 میان کوچه با پاي برهنه مرا هم مثل جدم می کشیدند

*******************

برهنه سر برهنه پا شرار غم به سینه / ببر مرا از کوچه ها ي غربت مدینه

از کوچه هاي ماتم ، از کوچه هاي پر غم / از کوچه هاي شهر خاتم

 اما مبر به کوچه اي که زخم دل نمک خورد / مادر بی گناه من از چهل نفر کتک خورد

 ما بین اشقیا بود ، در زیر دست و پا بود / یاریگر علی مرتضی بود

من چراغ راهم در آسمان هستی
من كيم دليل خلق جهان هستی
مظهر حقايق ، مولا امام صادق
*****
در شب غريبی در شهر درد و كينه
مي كشم ز غربت آهی ز عمق سينه
من امام عشق و با من چه كرده دنيا
وای از اين زمانه فرياد از اين مدينه
مظهر حقايق ، مولا امام صادق
*****
خون شده دل من كه دشمن ، شكسته حرمت مرا
مي روم پياده به ياد مادر ميان كوچه ها
تازيانه را بلا را از جان تحمل مي كنم
ياد درب و ديوار و سيلی و صورت گل مي كنم
مي روم دلغمين ، گريه دارد زمين ، مي روم به سوی زهرا
*****
منكه دين حق را مردانه كردم احيا
شيعه را رساندم تا اوج عرش اعلی
صورتم كبود از تاثير ضرب كينه
مي روم شتابان امشب كنار زهرا
مظهر حقايق ، مولا امام صادق
*****
گرچه ديدنش را هميشه در دل نمودم آرزو
تاب اين ندارم كه يكدم با او شوم من روبرو
من كه در مدينه چو مادر در كوچه ها خوردم زمين
او شهيد سيلی ولی من مي ميرم از اين زهر كين
مي روم دلغمين ، گريه دارد زمين ، مي روم به سوی زهرا